Miejsce urodzenia bł. Anieli Salawy - jest miejscowością o bogatej i długiej historii.
Pierwsze o niej wzmianki pochodzą z lat 1325-1327 i zawierają informacje o zapłaceniu kurii rzymskiej świętopietrza, za lata bieżące i poprzednie. Wynika z tego, że we wsi musiał istnieć wówczas kościół - a sama miejscowość była na tyle duża, by dało się w niej utworzyć parafię. Dlatego też powstanie Sieprawia datować można na XIII wiek, lub nawet nieco wcześniej.
Pierwszymi dziedzicami Sieprawia byli Wielogłowscy, jedna z najstarszych rodzin małopolskich. Później, w pierwszej połowie XVI wieku, klucz sieprawski przeszedł na własność możnego roku Jordanów z Zakliczyna, a następnie, od XVIII wiekku, Biełobrzeskich.
Początki miejscowości związane są z przebiegającym przez te tereny węgierskim traktem handlowym. Już za czasów Kazimierza Wielkiego mieszkańcy Sieprawia czerpali korzyści z handlu i opłat drogowych. Zaś 5 października 1745 roku król August III Sas nadał Sieprawowi przywilej targowy, zezwalający, by ludzie wszelkiego stanu, (...) okolicznych miejsc, miast i miasteczek z wszelkimi swoimi towarami, zbożami, legominami, bydłem i z wszelką rzemieślniczą robotą przyjeżdżali, rzeczy swe przedawali, zamieniali i na potrzebę swoją kupowali.
Targi odbywały się raz w tygodniu, we wtorki. Były one prawdziwym wydarzeniem w życiu Sieprawia i okolic. Zjeżdżali na nie handlarze i kupujący nie tylko z najbliższej okolicy, ale także z całego regionu myślenickiego. Początkowo targi odbywały się na skrzyżowaniu dróg z Krakowa do Myślenic i Kawęcin, zaś później - w okresie międzywojennym - przeniesione zostały w okolice kościółka pw. św. Marcina.
Targi zlikwidowane zostały dopiero po II wojnie światowej. Jednak już wcześniej spadek zainteresowania handlem z Wegrami sprawił, że Siepraw stracił na znaczeniu i upodobnił się do wielu podkarpackich wiosek. Ludzie zajmowali się rolnictwem - choć ziemie należą tu do niezbyt urodzajnych; wyjeżdżali na Śląsk, do hut i kopalń, oraz do Niemiec, jako pracownicy rolni. Dziewczęta podejmowały często pracę służących w bogatszych domach pobliskiego Krakowa. Taki też los stał się udziałem bł. Anieli Salawy i jej sióstr.
Wielu sieprawian zajęło się wyrobem szczotek, który to zwyczaj przetrwał aż do dzisiaj. Z uprawiania tego fachu utrzymuje się wielu mieszkańców Sieprawia, inni zaś posiadają zakłady ślusarskie lub poświęcili się specjalistycznej hodowli. Tradycyjne rolnictwo nie jest tu bowiem zbyt opłacalne.
Siepraw z racji korzystnego położenia w pobliżu Krakowa, z którym łączy go dogodna sieć komunikacyjna, ma wszelkie szanse na szybki rozwój. Powstał tu na przykład dobrze zorganizowany i atrakcyjny ośrodek narciarski, chętnie odwiedzany przez mieszkańców Krakowa i okolic.